Schrijven

Hans plaatste afgelopen vrijdag deze post op de Help me, Rhonda-blog (http://www.hmrcomic.blogspot.nl/). Een blogpost die alles te maken heeft met Hans rol als scenarist van Rhonda, maar ook met de volgende aflevering van 'Rebecca' die volgende week in Eppo in wordt gepubliceerd. Natuurlijk mag deze post ook op de Bob Evers Strip blog niet ontbreken:
Uiteindelijk is het natuurlijk allemaal gewoon  jan-boerenfluitjes-psychologie, het schrijven van fictie.
Zorg voor een "soort van mee-identificeerbaar" setje karakters, breng die lui in "problemen" en laat ze het tenslotte uiteindelijk weer "soort van" oplossen.  In al z'n oneindige variatie  ligt dit stramien, zo'n soort queeste, zo'n leerweg, naar probleemoplossing door die interessante protagonist, ten grondslag aan bijna alle literatuur. Of het gaat om rechttoe rechtaan avontuur of een diep doorvoeld drama, de formule voor "het goede verhaal" is ouder dan wijzelf. We zijn er dol op, wij mensen, op een goed verhaal.
Maar  . . . dan moet het natuurlijk wel kundig gedaan worden.

Hoewel inmiddels al een respectabel aantal jaren tekenaar,  de strip Rhonda was het eerste grote project waar uw blogschrijver es helemaal alleen eindverantwoordelijkheid wilde nemen. Voor  scenario, de thematiek, de sfeer, voor alles. In dit project wilde ik geen scenarist om mee te werken en achter te schuilen.  Ik wilde es alleen aan het stuur. Laat ik je vertellen, bloglezer, bij tijd en wijle een intimiderende verantwoordelijkheid, hoor.

Natuurlijk is de vrijheid geweldig. Niemand om mee rekening te houden, behalve de lezer.
Ik zie mezelf allerlei dingen doen met dit medium waar op een of andere manier nog niet eerder aan toekwam. Ik gebruik Rhonda's "monologue interieur" bijvoorbeeld telkens om een tweede verhaal-laag aan te brengen. Extra informatie over Rhonda's verleden, twijfels, over haar denkwereld. Dingen die je niet meteen uit de handeling opmaakt.
Ik ben ook heel erg bezig gegaan met de mogelijkheden van het "acteren" in strip. En niet alleen in actie-scenes.  Ik laat beladen gesprekken soms pagina's doorgaan. Ik gebruik telkens heel bewust lichaamstaal bij m'n acteurs. Wegkijken, confronteren, intimideren, inzoomen op spanningen tussen mensen en op de emotie. Erg interessant om te doen, dat soort dingen. Ik laat vaak expres stiltes vallen in de handeling en de papieren camera het werk doen. Vul het hier zelf maar even in, lezer. Allemaal erg spannend.

Maar met alle vrijheden komen natuurlijk natuurlijk ook de twijfels. Soms schrik ik er 's nachts van wakker:
"Gaan ze dit eigenlijk allemaal wel snappen, de lezers ? Al die ein-de-lo-ze verspreide brokjes informatie? Is het nog wel te volgen op die manier? Ga ik te ver met dat bloot? Met zo'n getraumatiseerde hoofdpersoon? Is zo'n zoektocht van zo'n meisje naar z i c h z e l f wel interessant genoeg voor de klassieke striplezers? Identiteitsdiefstal? Persoonsverwisseling? Zijn dat eigenlijk wel stripthema's? Moet er niet gewoon veel meer actie in? Is dit allemaal nog wel Eppo-materiaal?"

Gelukkig slaap ik daarna altijd meteen weer verder, hoor. Het is niet anders. Het is nou eenmaal dit aan het worden, de Rhonda strip. Het groeit onder m'n handen kennelijk deze kant op. Ik ben, op een rare manier, ook een soort toeschouwer bij dit proces. Stripmaken als avontuur op zichzelf, als een soort schrijvers-queeste voor de auteur.