Zijn Nederlandse striptekenaars dom? Dommer dan de gemiddelde Nederlander, bedoel ik. Zijn tekenaars, als het erop aankomt, toch eigenlijk gewoon simpele "plaatjespoepers". "Tekenarbeiders" Een soort grafische eh . . . betaalde voetballers. (Maar dan veel slechter betaald.)
In het werk wellicht gezegend met een soort fysieke handigheid, maar verder intellectueel aan de ab-so-lu-te onderkant van het vaderlandse IQ-spectrum. Sjonnie, Anita, een vers kratje op zaterdag en verder helemaal van "het gedachtegoed". Geen krant, geen boek, geen benul. Zet twee tekenaars bij elkaar en je gaat het vaak wel denken, hoor. Meestal gaan ze metéén om bier roepen. Of zet twee strip-uitgevers bij elkaar. De impliciete minachting voor het intellectuele nivo van hun eigen strip-auteurs is er soms van af te scheppen.
En als het allemaal zo is, is dat eigenlijk zo erg dan? 
Vragen, vragen. Soms schrik ik wel es van van m'n eigen gebrek aan "maatschappelijke betrokkenheid", blogvriend. Er gebeurt van allerlei naars met onze wereld, en ik zit hier maar leuke poppetjes te kwasten. Simpel. Toegankelijk. Vrijblijvend. Ondiep en met veel suiker. Heerlijk in m'n coconnetje. Ik heb van die dagen dat ik hierover loop te tobben, hoor. Dat ik opeens een raar soort verantwoordelijkheid voel. Zelfs op mijn eigen, bescheiden plaatsje in deze strip-"entertainment-industrie". Moet je eigenlijk niet veel meer met dit mooie vak, Hans? Nieuwe wegen zoeken? Dieptes aanboren. Meer "cultuur maken"? 
Wat hiermee? In de aanloop naar onze Rhonda? Moet die Rhonda strip dan een "moeilijke" strip worden? Moet het ergens over gáán, ofzo? En waarover dan?
6 opmerkingen:
Ben je nu helemaal even goed bezig zeg, lekker een hele bedrijfstak vol medewerkers een mooi eind de grond in praten.
Natuurlijk zijn jullie best wel btrokken bij de wereld, alleen in jullie (jou) werk is dat bijna onmogelijk.
Neem nu iets tjdelijks al een kerstboom.
Als je autobiografisch jou eigen kerstboom in je striptekening zet, dan word hij ongeveer half mei geplaatst, en dus ook reageren op een heftige gebeurtenis uit de krant, het duurt gewoon te lang voor publicatie.
Als je je werk meer betrokken met "de wereld" wilt worden, dan kom je (als voorbeeld) bij een "Argus" uit, de (her)publicaties in de Eppo zijn soms zo laat, dat ik hard moet nadenken over welke gebeurtenis er aan vooraf ging.
Anders ga je maar Fokke en Sukke spotprents maken. Ook leuk, maar iets heel anders.
Anko
Herinneren we Toon Hermans van zijn scherpe politieke analyse van 1975 of van "de poelifinario" en "wat ruist er in het struikgewas"?
Moeten we nog steeds lachen om de 2001 preek van Joep van het Hek over de euro of om het Buckler debakel?
En dan hebben we nog de personelijke diepgang om te lezen over een verwoest leven in "Ster van de woestijn" waar mensen elkaar alleen maar pijn doen om de verkeerde redenen en daar zelf de oorzaak van zijn of het trachische leven van een simpele jongen in "Taxi Molloy".
Als je dan kijkt wat er ECHT toe doet in het leven dan zijn het de uitjes met mijn ouders naar de Efteling. Ik weet nog hoe mooi het was en hoe we allemaal voor het raam van het kasteel van Doornroosje stonden te kijken en hoe de poffertjes ruikte die ik met mijn oma at in een mooie poffertjes kraam. Hoe ik met m´n vader naar Star Wars ging en hoe het was op loge te zitten en hoe het grote rode gordijn open ging.
Je t'aime... moi non plus op de platenspeler en schuifelen en zoenen met m´n eerste vriendinnetje op een feestje bij iemand thuis.
Ook na twee jaar ziekenhuis en veel pijn en ellende blijven de mooie momenten over. Het praatje met een tekenaar op een beurs en de tekening die ik kreeg en de stoel die me werd aangeboden zodat ik het nog wat langer kon volhouden. De opbeurende woorden van een arts tewijl daar de truckendoos leeg is en ze niets meer voor je kan doen.
Wat mij betreft is relevantie het levensgeluk dat je oogst op weg naar je dood. Culturele verdieping is mooi maar het is heel iets anders om "er komt een vrouw bij de dokter" te lezen dan het daadwerkelijk te leven. Dat laatste geeft een enorme dosis levenservaring en verdieping, het eerste is een platte emo trip en voegt uiteindelijk niets toe.
Efteling, de geur van poffertjes, Star Wars, het heeft geen reet met cultuur of kunst te maken en ieder opzich is zo plat als maar zijn kan. Buckler was goedkoop azijn zeiken en de poelifinario was smieren van het ergste soort. Maar allemaal maken ze een waarde los in een mens die echt is en er toe doet. Die nu nog, als je oma dood is de herinnering bij een bakje poffertjes weer levensecht maakt en de verwonderingen van je kinderen kan delen als je voor hetzelfde kasteeltje staat en naar de pop met blaasbalg systeempje sta te kijken.
Hee Anko en Otto,
Dank voor jullie reacties. Wat aardig dat jullie de moeite nemen om zo serieus in te gaan op mijn vaagheden.
@ Anko: Het gaat me zeker niet om straks “hieper, hapsnap, kipzonderkop” via m’n strips te gaan boeren over de laatste actualiteiten, hoor. Daar hebben we immers alle cartoonisten en de tweede kamer al voor. Het gaat me meer om een groter, algemener soort “betrokkenheid”. Misschien is dat ook al een verkeerd woord. Strips hoeven/kunnen niet los staan van de wereld. Het mag best ergens over gaan.
@ Otto: Mooi! Poëtisch! Er zijn inderdaad van die, soms triviaal ogende, “dingen waar het toch om gaat”. Die inderdaad extreem belangrijk blijken te zijn.
Okee. Het gaat in dit vak om communicatie. Uiteindelijk ga je, zelfs al ben je als verteller de hele tijd aan het woord, toch in een soort dialoog met je lezer. Je geeft in zo’n strip toch maar mooi een soort beeld van een (de) wereld. Een visie. En je hoopt en verwacht dat je lezer daar dan weer iets van vindt.
Zelfs zo’n Bob Eversstrip worden op de achtergrond thema’s als “opvoeding”, ”puberteit” en de tweede wereldoorlog een beetje aangeraakt. Hoe gaan die jongens met elkaar, met volwassenen, met hun omgeving om? Dat is echt niet zomaar neutraal. Impliciet zit daar een hele maatschappij-visie in. vdHeide’s visie op opvoeding, mannelijkheid, leiderschap kom je dan tegen, en dan weer onze vertaling daarvan naar dat beeldverhaal. Bob is, wat mij betreft, dus niet zomaar nostalgie en escapisme, dat is ook ergens een beetje “social comment”. Eigenlijk probeer ik dat nu, voorafgaande aan die Rhondastrip, ook een beetje omhoog te peuteren.
Van dit alles hoef je als lezer trouwens helemaal niet bewust te zijn, hoor. Dat is allemaal voor achter de schermen. Maar wij als makers moeten dat natuurlijk wel snappen.
Hallo Hans,
de reacties en de re-reactie van jou geven mij de moed om het volgende te schrijven.
Uit de bovenstaande kommentaren blijkt duidelijk dat jouw publiek en jijzelf kunnen nadenken en een (gefundeerde)mening hebben. Bovendien een emotioneel leven kennen.
Dat brengt mij op het volgende.
Je bent je ervan bewust dat het om communicatie gaat en dat je daarmee iets uitdrukt, een boodschap (groot of klein...) hebt.
Inderdaad: social comment.
Wat Rhonda mij tot nog toe communiceert is vrij extreem geweld (dat vishaakje...!) en een crimineel speelveld waarin zij zich klaarblijkelijk prima handhaaft.
Is dit wat je wilt communiceren? Is dit jouw social comment?
Gelukkig ben ik maar één stem, dus kan ik je laten weten hoe ik dat beleef.
Persoonlijk verdraag ik dat soort communicaties heel slecht en ik zoek ze al helemaal niet op. De strip zoals hij nu op mij overkomt zou ik nooit kopen, hoe goed ook getekend en hoe sympathiek ik de tekenaar ook vind.
Ik kom genoeg ellende en geweld tegen in het dagelijks leven om te weten dat een groot deel van de wereld verrot is en verkeerd in elkaar zit.
Ik kies ervoor om me te richten op wat er (nog) wél deugt en bovendien deel van de verandering te zijn die ik zo graag om me heen zou zien.
Kortom, het positief te benaderen.
Je kan ergens (terecht) TEGEN zijn en ertegen vechten en je kan ergens VOOR zijn en daar je energie aan spenderen.
Ik wens je veel wijsheid toe in je beslissingen...!
En ja, als je dit soort vage praat uitslaat en publiceert, lok je dit soort reacties uit...!
Wow! Wat een discussie. En wat zie jij al veel in die plaatjes henkus. Ik krijg juist de indruk dat het een strip is die speelt in een wereldje van glitter en glamour. En ik zou hem zeker kopen, elleen al vanwegde de plaatjes. Kan het niet zo zijn dat er geweld wordt gebruikt.
juist om het daarover te hebben? Misschien is het wel een anti-geweld strip. En ik begrijp goed Hans, dat je graag iets wil zeggen over wat jou bezig houdt. Ik ben heel benieuwd wat jij te melden hebt.En Hanco Kolk, want zijn verhaal is het toch ook.
Bas
Henkus, je bent me wederom te snel af. Precies DIT onderwerp, of er wel zo'n harde, cynische wereldvisie in onze Rhonda moest gaan zitten, gaat een van m'n volgend posts worden. Hebben Hanco en ik f l i n k over gesoebat!
Heb geduld. Ik werk ernaartoe. Ik wil het er hier graag nog uitgebreid over gaan hebben.
@Bas: Dank!
Een reactie posten