Een keer een interview met J.K. Rowling gezien. Die aardige Engelse mevrouw achter de Harry Potter boeken. Rowling betoogde dat het fundamenteel noodzakelijk was, dat een schrijver ten allen tijde over veeeeel meer kennis beschikte van verhaal en characters, dan z’n lezer. Veel meer kennis ook altijd, dan de schrijver kwijt kon in het uiteindelijke verhaal. Van elk van de Potter-personages wist Rowling moeiteloos allerlei maffe, niet in de boeken gebruikte, persoonlijke details, sleutel-anekdotes en drijfveren op te lepelen. Allemaal viavia belangrijk voor het verhaal. Nergens expliciet uitgewerkt. Een mooi pleidooi voor het fenomeen van “de alwetende schrijver”. Leerzame televisie.
3 opmerkingen:
Knorrie leefde een gelukkig leven op de boerderij van boer Teun in het prachtige plaatsje Dinsperloo. Hij was goed bevriend met Koetje en Miauw maar had grondig de pest aan Donko, de Spaanse pakezel die afgelopen zomer was mee gekomen in de caravan van boer Teun en zijn vrouw.
Een en ander leidde ertoe dat Knorrie geruimd moest worden. Zijn huid zou uiteindelijk nog in het middelpunt staan van "Kabaal om een varkensleren koffer".
Ik weet het niet, moet je alles weten over de personages in je verhaal en in hoeverre heeft dat toegevoegde waarde? De schrijver weet dan de beweegreden van een personage maar als deze compleet onwaarachtig is omdat de lezer de voorgeschiedenis niet kent dan heb je er toch niets aan?
Nog even terug komend op het commentaar van Henkus; Night of the living dead, je weet wel die weinig subtiele horror film maakt wel degelijk een soscial statement met zijn zombie film. Het laat de blinde consumtiewoede van de Amerikaan zien. Uiteindelijk heeft dat gegeven voor de ondergang van Amerika gezorgd.
Van mij mag Rhonda overigens lekker hard zijn, veel sex bevatten, als er maar een poesje in zit. Ik hoop dat je de juist keuze maakt, Hans en Hanco ;-)
Ha die Otto (en, o ja, Hans en misschien ook Frank),
Ik ben de laatste die dat soort films zou willen verbieden (Zombie, slash, porno, horror, Saw) net zomin als ik een voorstander ben van het verbieden van fastfood.
Gelukkig leven we in een land waar je kan kiezen voor het soort voedsel dat je tot je neemt.
Want de films en TV programma's die je gaat zien, de boeken die je leest, de games die je speelt zijn ook voedsel, psychisch voedsel.
En net als met gewoon voedsel is het logisch dat het iets met je doet. Gewoon voedsel doet iets met je lichaam, dat andere doet iets met je geest.
Dat werd voor mij erg duidelijk toen ik naar The Exorcist ging en er bijna kotsend uitkwam en vervolgens twee of drie weken er psychisch ziek van ben geweest.
"Het is maar een film" is de gebruikelijke dooddoener om alles goed te praten, maar hoewel m'n verstand dat weet, is er ook een niveau waar dat weten geen rol speelt en ik gewoon de 'realiteit' beleef van die beelden, precies zoals ook de bedoeling was van de regisseur...
Ik gun ieder z'n eigen "menu-keuze" en versmaad op z'n tijd ook niet een vleug sex of een slok geweld.
Maar ik zelf ben dus van de afdeling "met mate"...
En het begin van de discussie was het bewust worden van de vraag: "wat wil de schrijver/tekenaar communiceren?" De uiteindelijke keuze ligt dus bij Hans en Hanco.
Hee Otto,
Neenee, niet de lezer, maar de schrijver moet wel al die kennis hebben. Daar ben ik van overtuigd. “Het verhaal schreef zichzelf” of “het personage ging er met het verhaal vandoor”. Eigenlijk geloof ik dat nooit, als schrijvers dat zeggen. Vind ik altijd nogal koket. Ik geloof in beheersing van je materie en kennis.
En inderdaad, niet in het boek, maar juist wel op ’n gespecialiseerde blog ofzo (ahum) kan deze nieuwbakken schrijver daarvan es wat meer laten zien. Kijkjes in de keuken enzo. Een beetje “reverse technologie” van een stripboek, maar dan es bijna parallel aan het maakproces. Voor een gewone lezer lijkt me dit alles niet zo interessant.
@ Henkus,
Misschien moet ik je NUUUUUUUU maar eens een beetje gerust gaan stellen. Rhonda 2.0 wordt GEEN keihard, cynisch, puberaal rotverhaal. Ik moet een klein jaar van m’n leven met deze characters gaan doorbrengen, man! Daar heb ik toch geen zin in!
Even snel een tipje, dan. Ja, er komt suspense. Er komt wat meer geweld en dreiging, dan in de gemiddelde Bob Evers, maar dat wordt allemaal maar een deel van het verhaal, en we gaan niet martelen en verkrachten, hoor. Rhonda wordt uiteindelijk een positief verhaal. Over verwarring en trauma, over identiteit en hoe het allemaal weer goed komt.
Dit wordt geen nieuwe Franka.
2 februari 2011 10:52
Een reactie posten