Koffie met gebak

Zeer interessante discussie hieronder. Vooral de reactie van Henkus is mij uit het hart gegrepen. Wat communiceer je eigenlijk naar je lezers toe? Voor een verteller is die vraag wellicht nog belangrijker dan voor de tekenaar. Laat ik daarom maar eens een blik werpen op het Donald Duckverhaal ‘De week van de sponscake’ dat deze week op bladzijde 5 t/m 14 van de nieuwe Donald Duck (nr 5-2011) wordt gepubliceerd.
Net zo Rhonda zowel het verhaal van Hans als van Hanco is, is dit Donald Duck verhaal niet alleen mijn verhaal maar ook dat van collega-scenarist Rob Klein. Misschien zelfs iets meer Robs verhaal dan het mijne, want het was Rob die met dit idee op de proppen kwam en ongetwijfeld de inspiratie daarvoor had opgedaan in een koffie- en patisserierestaurant.
Maar dat neemt niet weg dat ik met veel genoegen aan dit verhaal heb meegeschreven.
Welnu, wat geven we onze lezers nu mee? Allereerst natuurlijk koffie met gebak. (Wie is er niet dol op?) Een goed verteld verhaal (Althans, dat hopen we toch), of een soort van eerbetoon aan Carl Barks, door wiens Duckverhalen Rob en ik zonder twijfel geïnspireerd zijn.
Een van die Barksiaanse elementen is in elk geval de blik op de maatschappij. Zo kan Barones van Flubberwangh met haar vriendinnen model staat voor de grachtengordelelite, die, naar men zegt, zou bepalen wie er wel en wie er geen succes met hun werk zouden hebben. Zoals de barones dus lijkt te bepalen of Donalds restaurants wel of niet uitgroeit tot een toprestaurant. En wat zegt het dat Donald zich zo uitslooft om in een goed blaadje te komen bij de elite, dat hij uiteindelijk zijn eigen restaurant opblaast met behulp van sponscake en koffie? Of dat we barones en haar gevolg aan het eind de sponscake van de straat laten eten? Of de moraal van dit verhaal: dat Donald pas succes bij haar heeft, als hij er een puinhoop van maakt? Is dat onze nogal cynische kijk op de maatschappij? Onze afrekening met de zogenaamd kunstkennende elite? Of is het gewoon een spiegel die je jezelf voorhoudt, waarin je jezelf herkent, en tegelijkertijd ziet dat er iemand is, in dit geval Donald, bij wie het altijd nog een graadje erger kan. Is het uiteindelijk misschien gewoon jezelf belachelijk maken?
Of wellicht moet ik met de net-niet-griep waar ik tegenaan hik, ondanks alle dringende deadlines gewoon terug in bed kruipen en over dit alles nog eens nadenken als mijn hoofd weer helder is?

O ja, gek genoeg is dit verhaal niet getekend door één, maar door twee tekenaars: Jordi Alfonso en Tony Fernández