HELP ME, RHONDA - JOURNAAL, episode 11.

Periode: Begin jaren zestig. Lokatie: Hotelkamertje in achterafbuurtje. Chicago, Verenigde Staten
Op dat kamertje Rhonda Louise Kaplan. Begin twintig. Ergens in Rhonda’s hotelkamer is een koffertje verstopt. In die koffer zit vijfhonderdduizend dollar. Het is nacht. Het is stil. Er staan twee mannen voor de deur.

Zo ongeveer zal Kolk’s en Vaneau’s graphic novel i.s.n. “Help Me, Rhonda” van start gaan, blogvriend. De komende maanden natuurlijk nog volop in productie, dus niet gemakkelijk om veel over te vertellen. Maar hee, dit is de BE-blog! Hier gaan we natuurlijk wel IETS verklappen. Een interview met een van de makers.

Door Hans van Oudenaarden.

“Een GRAPHIC NOVEL”??? Maar, Hans! Heb ik je niet ooit horen betogen dat toch eigenlijk élk stripverhaal een graphic novel is ? Waarom opeens die dure term?
Tjaaaa, hmmmmm, dáár heb je me, Hans! Hier val ik inderdaad meteen wel door m’n eigen mandje. Maar vooruit, laat ik proberen het een beetje uit te leggen. Die term graphic novel wordt volgens mij tegenwoordig in stripland te pas en te onpas gebruikt voor van alles. Soms zelfs in een soort poging van makers om zich een beetje af te zetten tegen de meer “klassieke” strip. De klassieke strip wordt daarmee dan een beetje weggezet als simpel en eenvoudig, tegenover de veel meer “sophisticated” aard van de graphic novel. Daar hou ik niet van, van dat afzetten. Ik hou van alle stripvormen.
Maar nu doe je het zelf ook!
Neenee, zeker niet! Tenminste, ja okee, we noemen Rhonda wel een graphic novel, maar van dat afzetten willen we dan weer niet! Die term “Graphic Novel” plakken we op dit projekt om aan te geven wat de lezer te wachten staat, als ie deze strip straks gaat lezen.

En wat staat ‘m dan te wachten?
Kijk, sommige Graphic Novels hebben naast prachtige, interessante verhalen soms nogal eh . . . experimentele tekeningen. Soms echt briljant, maar soms gewoon wat minder geslaagd. Heel soms lijkt het wel alsof de makers het tekenwerk in de grafic novel secundair, ondergeschikt, beschouwen aan het verhaal. Jammer, jammer.
Voor Rhonda vonden we het interessant om te kijken of we een goed, volwassen verhaal konden koppelen aan lekker klassiek tekenwerk. Gebruik te gaan maken van al onze ervaring en techniek qua regie, acteren en tekenen en dan toch es proberen een “wat complexer” verhaal vertellen. Een graphic novel, maar dan met de toegankelijkheid en de leesbaarheid van een klassieke strip.

En vertel es wat over dat complexe verhaal, dan!
Rhonda is een meisje in de war. Op de vlucht voor moeilijke dingen in haar verleden. Op de vlucht ook voor zichzelf. Aan het begin van het verhaal valt haar poging om een nieuw leven te beginnen al meteen in duigen. Na een paar maanden croupier te zijn geweest in een of ander illegaal Maffia casino, is Rhonda er op een avond vandoor gegaan met een koffertje met daarin de weekopbrengst van het casino. Dat vind de maffia niet leuk.
Dus die lui komen achter haar aan.
Precies. Dan moet onze Rhonda opeens op de vlucht voor de Maffia EN voor zichzelf. Dan is het maar gelukkig dat ons meisje kan beschikken over een groot en uitzonderlijk talent.
Ze kan erg hard lopen?
Bijna goed. Echt waar, bijna goed. Let er straks vooral op dat ik haar telkens erg atletisch teken. Dat kon niet anders. Maar goed, dat is dus laag één van het verhaal.
Er zijn meer lagen, Hans?
Jazeker, Hans. Want die vlucht voor de Maffia symboliseert een beetje de vlucht voor Rhonda’s eigen demonen. De vlucht voor zichzelf. Dan krijgt ze opeens, na een paar bladzijden, door een krank-zin-nig toeval, de kans aan zichzelf te ontsnappen.
Symbolisch ontsnappen? In de diepere laag . .
Nee, in het echt ontsnappen. Rhonda krijgt na een paar bladzijden op een nogal spectaculaire manier de kans zichzelf helemaal kwijt te raken.

Hier begrijp ik niets van. Met drugs ofzo?
Drugs gaan ook een belangrijke rol spelen. Maar hee, ik heb al teveel verteld nu, Hans. Genoeg voor nu .Volgende keer meer.