Vakantie... behalve voor Bob, Jan en Arie!

Opeens is het zover. Na zes maanden lang bijna zeven dagen per week tien uur per dag bezig te zijn met verhalen, scenario’s en signeersessies vallen er ineens gaten in je dagprogramma. Je kunt zomaar ineens die dingen gaan doen waar je anders niet aan toe kwam. Een rondje skaten, naar de film, een lang telefoongesprek met een goede vriendin…
Een paar dagen later gebeurt het opnieuw. En op een vroege ochtend staat je horloge stil, de inkt van je printer is op en als je zowel batterij en cartridge wil vervangen meldt de pinautomaat middels een vrolijk gekleurd briefje dat het ding defect is en dat men zich excuseert voor het ongemak. Het staken van de dingen, ooit bezongen door Herman en Babette van Veen, is anno 2008 een feit. De moderne mens aangewezen op ganzenveer, zandloper en zonnewijzer en de opgespaarde centen uit grootmoeders tijd. Kortom, beste bloglezer, alles om je heen wijst erop: het is vakantie!!

Gelukkig doen de treinen en de kaartautomaat het nog wel en je komt als vanzelf in een stad terecht waar in bijna iedere boek- en tijdschriftenhandel het gloednieuwe Beste Verhalen van Donald Duck album te koop is, dat opent met een verhaal dat je werkelijk nog nooit eerder gelezen hebt. Een album met strips en geïllustreerd verhaal waarin grootmeester Carl Barks centraal staat als verteller. Het stripverhaal pur sang!
Niks poppetjes tekenen onder een tekstballoon, maar vertellen van het verhaal in woord én beeld. Een opgave waarvan onze eigen Hans van Oudenaarden alleen al met onderstaande Bob Evers pagina bewijst hoe je zoiets met verve aanpakt en waarvan Duck- en avonturenstrip collega Daan Jippes in dit album maar liefst 32 pagina’s lang zijn kunnen op dat gebied laat zien. Terug naar de oorsprong. Het verhaal als vertrekpunt, het scenario en de schets als blauwdruk.
Zo begin je aan je vakantie. Je leest en leest nog eens en nog eens. En je gedachten dwalen af naar de nog ongepubliceerde strips en geïllustreerde verhalen voor het volgende album. Zoals “King Scrooge the First,” het prachtige, ontroerende gedicht “Ode to the Disney Ducks” en het schitterende ‘Go slowly, sands of time…”
“Go slowly, sands of time…” zowel geschreven als geïllustreerd door Barks. Een verhaal dat de Nederlandse hokjesgeest in één klap aan diggelen slaat. Een verhaal met literaire kwaliteiten over een naderend einde en de herwonnen levenslust. Een verhaal dat bewijst dat het gaat om het vertellen van het verhaal, om de karakters, de emoties en de motieven van je personages. En dat je, als je die door- en door kent, een verhaal kunt vertellen, ongeacht het medium dat daarvoor gebruikt wordt. Ongeacht of het verhaal nu als strip, als geïllustreerd verhaal of als tekstverhaal wordt verteld.
“Go slowly, sands of time…”. Symbolisch ook voor 2009. Want waar het er tot nu toe op leek, dat de eerder genoemde Daan Jippes het licht voor de Nederlandse avonturenstrip uit mocht doen met de herpublicatie van Havank in de Wegener bladen, gloort nu in de verte de Eppo-zon.
Eén man, Rob van Bavel, en een club van 5000 mensen, die volgend jaar het tegendeel zullen bewijzen. 5000 mensen met hart voor de Nederlandse kwaliteitsstrip, die tezamen het nieuwe podium voor onder andere onze eigen Bob Evers strip in stand zullen houden. Jullie, beste bloglezers, onze steun en toeverlaat. Jullie en zo’n 5000 andere mensen die zullen laten zien: het kan wel!

Allemaal gedachten die door je hoofd gaan op de grens van werk en vakantie. Maar tenslotte neem je een weekend voor jezelf en doe je dingen die niets met schrijven te maken hebben. Het echte vakantiegevoel!
Maar dan op maandagochtend is er de harde realiteit. Want Bob, Jan zitten midden in een vuurgevecht en Arie hoort dat allemaal aan en heeft geen idee wat er nu allemaal gebeurt. Dat kunnen we niet langer dan een week zo laten. En dus moet er toch weer iets geschreven worden: dit stukje voor de blog!

We zijn intussen toe aan pagina 26, waar Arie zijn herwonnen rol in het verhaal verder uitbreidt. Waar nu Jan de lappenmand in gaat en Joe meent dat er inboorlingen op het eiland zitten. Inboorlingen die tot nu toe nooit iemand gezien heeft. En de oplettende lezers hebben in één van de vorige scene's vast al het losse eindje gezien dat Willy van der Heide daar heeft laten wapperen en dat bewijst Joe best wel eens gelijk kan hebben. Alle reden voor Arie om op onderzoek uit te gaan.

Pagina 26 is samengesteld uit de gebeurtenissen rond de Willi Waw op bladzijde 106 t/m 108 van het boek en het vervolg van de scene met Arie en Joe op bladzijde 134 en 135.

PAGINA 26a:

1. Jack wil Jan zijn geweer geven. Jan kijkt opzij naar Jack.
JACK: Gooi dat pistool weg, eendvogel en neem mijn geweer!

2. Opnieuw vliegt een patrijspoort aan scherven. Jans rechterarm wordt opgehaald door een scherpe splinter glas, van even boven zijn pols tot bij zijn elleboog. Jan grijpt naar zijn arm en laat zijn pistool vallen. Bob kijkt geschrokken toe.
GELUID VAN DE BREKENDE PATRIJSPOORT: FLENG!
JAN: Au!

3. Mediumshot van Bob en Jan. Jan houdt zijn rechterbovenarm met zijn linkerhand omklemd. Zijn lippen zijn vast opeengeklemd en hij wordt wat bleker.
BOB: Jij ook al? Is het been geraakt?
JAN: Alleen een scheurwond in het vlees.

4. Hennessey schiet door met zijn repeteergeweer. Jack gebaart hem op te houden, als hij een blik door de patrijspoort (die waar Bob zo-even stond) werpt.
GELUID VAN HET REPETEERGEWEER: Kèng! Kèng! Kèng! Kèng!
JACK: Hou maar op, man. Ze zijn al veel te ver weg.

5. Ook Hennessey stopt nu met schieten. Het viertal beraadt zich over hun situatie. Bob verbindt Jans arm.
JACK: En dat is dat! Ik moet zeggen dat het een daverend succes is geweest. We hebben een figuur geslagen als koekenbakkers in een schiettent.
JAN: We zijn precies waar we zes maanden geleden ook waren. Wij de baas op de Willi Waw, zij op de Frisco. En zij hebben het goud.


PAGINA 26b:

1. Een piekerende Arie zit voor de hut met het geweer in zijn handen.
ARIE: Nu is het weer rustig. Gooi maar in m’n hoed en zoek maar uit.

2. Close-up van een piekerende Arie.
ARIE: Ik kan Joe hier niet alleen laten, maar anders… Nou ja, als ze versterking nodig hebben, komen ze me wel halen.

3. Joes hand steekt door de graswand heen en port Arie in zijn rug.
JOE (vanuit de hut): Arie! Hou je…. koest. Er zitten inboorlingen om ons heen.
ARIE: O, zoete melkkoe! Hij ligt te ijlen.

4. Arie schrikt van geritsel en kijkt om.GELUID: Ritsel!
ARIE: Grote pilaar!

5. Arie fluistert van buiten de hut iets tegen Joe, die in de hut ligt.
ARIE: Wonen er mensen op dit eiland?
JOE: Niemand…Nooit iemand gezien….

6. Arie drukt een pistool in Joes hand.
ARIE: Wacht hier, Joe! Hier is een pistool. Ik ga even verkennen.

En na deze maandagse bijdrage aan onze blog gaat ook bij mij de computer weer uit, beste Bob Evers vrienden en vriendinnen. Alvast allemaal een heel fijne vakantie en tot de volgende keer!