Gek genoeg leken die in de jaren 80 in de Nederlandse Donald Duck vrijwel vergeten en bestond er een soort standaard-Wolfverhaal, waarin Midas zich als de een of de ander verkleed om de biggen te grijpen en zijn plannen uiteindelijk verstoord worden door de echte persoon of iemand die daar mee te maken heeft. Zodat Midas de drie biggetjes alweer niet kan opsmullen.
Voor de scenaristen vanaf de jaren 90 was dat de belangrijkste reden om ook de andere thema's weer terug te halen en de strip daarmee weer interessanter proberen te maken. Dus ook het generatieconflict tussen Wolfje en Midas, de familieperikelen met de echt Boze Wolven in de familie, Broer Stef en Neef Pollo, de geldproblemen van Midas, de Booswichtenclub en zelfs zijn moeder, Oma Wolf en de bijna spoorloos verdwenen Opa Wolf keerden terug.
Na samen met mijn collega's al die thema's in de strip te hebben teruggebracht, vond ik het vorig jaar rond Midas verjaardag toch wel weer eens tijd voor een ouderwets biggenjachtverhaal. Alleen dit keer zonder vermommingen of bemoeienis van anderen. Nee. laat Midas het nu maar eens allemaal op eigen kracht doen. Het resultaat daarvan vind je deze week op bladzijde 16 t/m 19 van de nieuwe Donald Duck (nr 31-2009). Alleen, tegen het eind van het verhaal kom je dan toch tot de conclusie dat die drie biggetjes ook nu weer moeten ontsnappen, omdat ze over een week of wat weer in de Donald Duck moeten optreden. Misschien wel de belangrijkste reden waarom je toch niet al te veel biggenjachtverhalen moet schrijven. Of dat in elk geval moet proberen te combineren met een van die andere thema's. Volgende keer maar weer.
En, o ja, die 57 jaar op de eerste pagina is geen schrijffout, maar verwijst naar het allereerste optreden van Midas in de allereerste Donald Duck van 25 oktober 1952.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten