(Foto: Jim Bella)
Hoi allemaal! Ons weekendje aan de Nederlands-Belgische kust zit er weer op. Zaten we precies een jaar geleden zaterdags nog in Zwolle om het album “Drie jongens op een onbewoond eiland” te presenteren en moesten we toen zondagochtend in alle vroegte naar België vertrekken om ons nieuwe album op het Stripfestival Knokke-Heist te presenteren, deze keer konden we het gelukkig wat rustiger aan doen.(foto: Jim Bella)
Voor het eerst waren we nu ook bij het jaarlijkse etentje in Sluis en was er hotelovernachting voor ons geregeld, zodat we de volgende ochtend uitgerust en wel naar Knokke-Heist konden vertrekken om daar bijna de hele zondag te signeren. Hans heeft weer heel wat Bobs, Jans en Aries getekend en zelfs alle drie tegelijk in één tekening. En dan waren er nog de Buikmansen, Mickey Mousen en Mevrouw Straperli’s die nu de binnenkant van iemands album sieren.
Behalve dat hebben we allebei ook nog Donald Ducks zitten tekenen, al dan niet in een album uit de reeks ‘De grappigste avonturen van Donald Duck’.
Kortom, een bedankje aan iedereen die we gisteren aan de stand van uitgeverij Boumaar mochten begroeten. En ook speciale dank aan Albert, Walter, Jean-Pierre, Leo en al die andere bestuursleden en medewerkers van het Stripfestival Knokke-Heist voor de uitnodiging, de gastvrijheid, het hotel, het etentje, de lunch, de koffie, nou ja, eigenlijk voor de hele ontvangst en verzorging van de stripmakers tijdens het festival.
(foto: Jim Bella)
En ja, beste bloglezers, het begint bijna een traditie te worden op maandag: de nieuwe scenariopagina. Dus hoogste tijd voor scenariopagina 19.
Onze vaste bloglezer Fred herinnerde me er al eerder aan: op dit punt in het verhaal laat Willy van der Heide via een kleine flashback alsnog aan de lezer zien waar MacGarrigle het goud van de Willy Waw verstopt heeft. In de strip hebben we die scene overgeslagen en het geheim van de nieuwe bergplaats van het goud bewaard tot de voorlaatste pagina van het verhaal.
Het waarom daarvan is hopelijk goed te zien als je pagina 18 en 19 van de strip achter elkaar doorleest. In het boek loodst Willy van der Heide de lezer subtiel de gedachten van MacGarrigle binnen en vertelt zo wat hij kwijt wil over de bergplaats van het gestolen goud.
Bij de strip ben je als lezer bij via het beeld veel meer betrokken dan alleen de gedachten van MacGarrigle. Je ziet namelijk, letterlijk, wat er allemaal in de baai gebeurt. Je ziet niet alleen MacGarrigle die de Willy Waw herkent, maar ook de muiters en Bob en Jan en hun Amerikaanse vrienden die de Frisco herkennen. De belangrijkste vraag die een striplezer zich stelt is: wat gaat er nu gebeuren?
Een flashback op deze plaats in de strip werkt dan eerder verstorend dan verhalend. We hadden deze scene natuurlijk in real-time op pagina 15 kunnen plaatsen, maar dat zou betekenen dat we zo’n 30 pagina’s later de bergplaats alweer moeten onthullen en ditmaal niet aan jullie, onze lezers, maar aan Hennessey. In het boek zitten er 100 pagina’s tussen die twee momenten, zodat er daar niets aan spanning verloren gaat. In de strip zou dat veel gebeuren, omdat er ten eerste minder pagina’s tussen die twee scènes zitten en ten tweede je een strip veel sneller leest dan hetzelfde verhaal in boekvorm.
Vandaar dat we deze flashback op een kleine hint na hebben overgeslagen en ons concentreren op de spanning van het ‘wat gaat er nu gebeuren?’ Of zoals Jan het al meteen in het eerste plaatje van deze pagina verwoordt: “Ik geloof dat we nou een hele hoop opwinding gaan beleven!”
PAGINA 19a:
1. Bob en Jan liggen nog altijd verscholen in het struikgewas langs het pad. Ze hebben zicht op de naderende Frisco en Annie Laura. Beiden hebben de Frisco herkend. Jan grinnikt
BOB: Onze Frisco, Jan. Waar komt die ineens vandaan gespookt met dat rare schuitje erachteraan?
JAN: Ik geloof dat we nou een hele hoop opwinding gaan beleven.
2. Hennessey, ook verscholen langs het pad, begint zich op te winden. Jack blijft er nuchter onder.
HENNESSEY: Dat haalt je de koekoek. Al zijn leven is ons goud nog aan boord, daar.
JACK: Daar zou ik maar niet al te vast op rekenen.
3. De Frisco (op de voorgrond) laat de ankerkettingen neer. Tussen de Frisco en het strand in de Willi Waw met de drie muiters aan dek. Op de achtergrond de verscholen Jan, Bob, Hennessey en Jack langs het pad.
GELUID VAN DE ANKERKETTINGEN: RATEL! RATEL!
BOB: Daar gaan de ankerkettingen. Het spul kan gaan beginnen.
PAGINA 19b:
1. Abercrombie vaart vanaf de Annie Laurie met een sloep en vier Kanaken naar de Willi Waw toe. MacGarrigle kijkt vanaf het dek van de Frisco toe. Muriloff blijft aan boord van de Annie Laurie.
MACGARRIGLE: Nou zul je ’t hebben! Waarom moesten we ook uitgerekend dít eiland aandoen?
2. De sloep legt aan bij de Willi Waw. Abercrombie klimt via de touwladder naar het dek. De drie muiters staan midden op het dek en kijken Abercrombie argwanend aan.
ABERCROMBIE: Goedemorgen. Ik ben kapitein Abercrombie van de Annie Laurie, daarginds. Hebben jullie moeilijkheden?
3. Close-up van Abercrombie die een pistool onder zijn neus geduwd krijgt.
MICKEY MOUSE (buiten beeld): Geen flauwsies. We vertrouwen geen mens meer. Wat kom je hier doen?
ABERCROMBIE: !
4. Abercrombie valt uit tegen Mickey Mouse. Van het pistool trekt hij zich niets aan.
ABERCROMBIE: Zijn jullie nou helemaal van Kaat Mossel gebeten! Waar is jullie kapitein?
MICKEY MOUSE: D’r is geen kapitein. Ik voer het commando, als je het wil hebben.
5. Abercrombie valt behoorlijk uit tegen de drie muiters. De bemanning van de Frisco schrikt behoorlijk bij het horen van de tirade van Abercrombie.
ABERCROMBIE (buiten beeld): Zo! Mooie gezagvoerder ben jij!! Is dat een manier van doen, iemand met gevelde pistolen ontvangen?! Zijn jullie helemaal op je betonnen achterhoofd gevallen?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten