De moeilijkste tekeningen zijn de tekeningen waarin weinig gebeurt.
Waarin in alle rust wat moet worden gebabbeld. Geen grote gebaren, geen
rondvliegende lichaamsdelen om je als tekenaar heerlijk achter te
verschuilen.
Geloof
me, blogvriend, normaal geproportioneerde mensen die er een beetje
geloofwaardig bij zitten en wat praten, dat kan nog een hele
tekentechnische opgave zijn! Vooruit, misschien kan een opgeheven handje
("neenee, geen koffie meer") of een nonchalante pose tegen de
schoorsteen (standbeen, speelbeen) nog net, maar m'n grootste zorg in
dit soort platen is vaak ervoor te zorgen dat niemand in het
decor"zweeft" of raar diep in z'n stoel zakt.
Helemaal
doodstil krijg deze tekenaar het trouwens nooit, hoor. Een scheef
schoudertje, een iets gedraaide wervelkolom. In de meeste van mijn
platen sluipt altijd wel een beetje "spanning".
Die
"praatplaten" zijn trouwens wel fijne momenten in het verhaal om wat
extra informatie over de lezer uit te storten. Zoals gezegd, behalve het
"nivo 1" avonturenverhaal, zou de Rhonda-trilogie immers ook best een
beetje "VANO"-maatschappij-zorg kunnen gaan doorlekken! Haha!
Net trouwens wat artikeltjes gelezen over Thomas Piketty's baanbrekende boek over de zorgwekkend toenemende vermogensongelijkheid in de wereld: “Capital in the Twenty-first Century”.
Een
grondig uitgewerkt wetenschappelijk werkstuk met de onvermijdelijke
conclusie dat de superrijken onze democratie uiteindelijk zullen
verwoesten. Moet eigenlijk iedereen lezen, dat boek.
Even denken! Kan ik dát er nou niet op een of andere manier infietsen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten