Zo werkt het vermoedelijk ook bij wat Hans noemt, de bladen met hoge producties. De redactie zal eerder een tekstuele wijziging doorvoeren dan een tekenaar vragen alles maar opnieuw te tekenen. Het verschil met de vrije stripproducties is dat je als scenarist de strip bijna nooit te zien krijgt, voordat deze in het blad staat. Tenzij je bijvoorbeeld bij de redactie of de betreffende tekenaar op bezoek gaat en daar toevallig de tekeningen van jouw verhaal ziet liggen. Of als de (Nederlandse) tekenaar zo aardig is om tussendoor eens wat van zijn tekenwerk te mailen. Maar meestal zie je je verhaal pas weer terug op hetzelfde moment als alle lezers van zo’n blad.
Zo ook bijvoorbeeld het Panchito-verhaal deze week gepubliceerd wordt op bladzijde 18 t/m 21 van de nieuwe Donald Duck (nr 8-2011). Een verhaal waarin Panchito’s paard, Senor Martinez wordt gestolen. En om Panchito dan niet zomaar tegenover een of andere schurk te laten staan, blijkt Senor Martinez zich even later te bevinden in Los Schorremorros, een stad vol met bandito’s. Zou ik aan de tekeningen van dit verhaal wat hebben laten veranderen? Ja, toch wel. Op het vijfde plaatje van pagina 1 is Panchito in het scenario een stuk vermoeider en is de weg die hij nog moet gaan een stuk langer dan in de uiteindelijke striptekening. Daar legt Panchito alleen maar aan de lezer uit dat het ver is. Maar aangezien zoiets niet echt belangrijk is voor de verhaallijn, is het maar de vraag of (nog onbekende) tekenaar dit plaatje ook werkelijk aangepast zou hebben.
En dan het Madam Mikmak-verhaal op bladzijde 34 t/m 37 van diezelfde Donald Duck. Zou ik daar iets aan hebben laten veranderen? Absoluut niet! De Spaanse meestertekenaar Bernado weet als geen ander hoe je een strip moet tekenen. Bernado kan zonder meer gerekend worden tot wat men wel noemt de vertellende tekenaars, begrijpt als geen ander de wereld van Madam Mikmak, waar de scenarist heen wil met zijn verhaal en voorziet het verhaal van tekeningen waarbij de actie en emotie van de diverse karakters volledig uitgeacteerd wordt. Geen wonder dat van de twee strips die deze week van me in de nieuwe Donald Duck staat dit Madam Mikmak, dat overigens gebaseerd is op het sprookje De Rode Schoentjes, mijn absolute favoriet is!
En dan tenslotte een heel nieuwe serie in de nieuwe Tina (nr 8-2011). Nou ja, niet heel nieuw, want de serie Karlijn, Catootje en de ouders verschijnt al een tijdlang in dit meidenblad. Maar tot nu toe bestond de serie vrijwel geheel uit oude Jan, Jans en de kinderen-gags die onder deze nieuwe titel gepubliceerd werden. Sinds vorig jaar worden er voor deze serie ook nieuwe gags geschreven, waarvan de eerste, geschreven door Bas Schuddeboom, drie weken geleden in Tina werd gepubliceerd. Nu dus de tweede nieuwe gag in Tina, die ik samen met goede vriendin en met ingang van deze strip ook officieel collega-scenariste Saskia Janssen schreef.Van de nieuwe Karlijn, Catootje en de ouders-gags weet ik dat ze getekend worden door Spaanse tekenaars, maar ook door Nederlandse tekenaars. Minstens één van onze gags is terechtgekomen op Studio Lijnlust, waar o.a. Daan Jippes en Gerben Valkema zich over de (toen al getekende) gag ontfermd hebben. Niet deze, want die is getekend door de Spaanse studio Comicup. Of ik de desbetreffende gag, die qua tekeningen volgens Gerben wel heel veel leek op mijn scenarioschetsen, na de aanpassingen van Daan en Gerben nog zal herkennen, is maar de vraag.
Eén minpuntje toch bij de gag die deze week in Tina staat: het grootste deel van de scenario’s tot nu voor deze serie toe hebben Saskia en ik samen gemaakt. En het grootste deel van de ideeen voor die gags kwam van Saskia, inclusief het idee voor de gag die deze week in Tina staat. Daarom is het wel erg jammer, dat de redactie wel mijn naam bij de strip heeft gezet, maar niet die van Saskia. Hopelijk komt dat bij de volgende gag in orde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten