We weten het allemaal. Bepaalde sectoren van het Nederlandse bedrijfsleven vervullen kennelijk zulke cru-ci-a-le maatschappelijke functies, dat faillissementen in die sectoren buitensporige schade kunnen aanrichten voor het hele land. Sommige bedrijven zijn voor de B.V. Nederland gewoon te belangrijk om kapot te laten gaan. We waren getuige. In geval van openlijk geklungel of zelfs grof mismanagement in dit stukje “bedrijfsleven”, lapt de Nederlandse schatkist volautomatisch.
Welk deel
van “de markt” gebruik kan maken van deze verborgen hangmatconstructie, deze “loophole”
in het kapitalistische systeem, horen we helaas altijd pas achteraf. De grote banken in ieder geval, dat hebben we
kunnen zien. Ik gok bij deze, dat onze regering de meeste vaderlandse verzekeraars,
financiële instellingen en bouwondernemingen in geval van nood ook wel niet teloor
zal laten gaan. Teveel maatschappelijke reuring immers als die zouden wegvallen.
Philips? DSM? NS? Ziekenhuizen? Omroepen? Je kunt de Nederlandse systeemlijst bijna
zelf invullen.
Okee. Ons
Nederlandse “marktmechanisme” kent dus blijkbaar een geheime “systeemlijst”. Een
stukje bedrijfsleven waarvoor faillissement per definitie moet worden
uitgesloten. Een droomwereld met groot aanzien, een plaats aan de
internationale top EN gegarandeerde giga-bonussen, ongerelateerd aan enig bedrijfsresultaat?
Een wereld van rijkdom, spelen met andermans geld en waarin mislukking dan ook
nog is uitgesloten ??? AAARGH!! Het communisme voorbij! Walhalla!!!
Ik wacht
geen moment meer, blogvriend! Argumenten heb ik niet nodig, een grote muil is in
dit land immers voldoende! Bij deze plaats ik m e z e l f op deze geheime, Nederlandse
systeemlijst. Ik teken(!) bij deze, eenzijdig m’n contract. De stripmaker Hans
van Oudenaarden is vanaf nu “systeemtekenaar” en al zijn strips vanaf vandaag “systeemstrips”.
De Nederlandse
overheid garandeert vanaf vandaag, met
belastinggeld, het succes van al m’n werk. Vanwege markconformiteit en afbreukrisico
(haha), ga ik in eerste instantie akkoord met pakweg . . . vijf en halve ton jaarlijks. Bonussen
daarbovenop. Ik weet het, ik weet het, ik breng een offer.
Kritiek niet
mogelijk, want het contract is vanaf NU niet meer terug te draaien. En let op: Ik
wil geen foto’s van m’n huis in de Telegraaf en geen mailtjes over deze kwestie
zien, anders ga ik meteen janken dat er een “hetze” tegen me wordt gevoerd.
Nederige bijval
en walgelijk geslijm welkom.
(Illustraties afkomstig uit Rhonda versie 1.1994. )
Geen opmerkingen:
Een reactie posten