De verdronken paarden van Ameland, episode 1

Tekenaars hebben het toch wel ontzettend makkelijk. Kunnen zomaar hun eigen werk op internet zetten om zichzelf of hun nieuwste strip te promoten. Als scenarist kun je dan jammer genoeg niet. Althans niet als je een en ander wilt visualiseren. Dan zul je moeten wachten tot ofwel de tekenaar ofwel de uitgever het betreffende materiaal vrij geeft voor publicatie en promotie.
De afgelopen maanden heb ik vele geschetste pagina’s van de strip over de ramp met de reddingsbootpaarden in 1979 op Ameland voorbij zien komen. En alles onder embargo, dus ik kan jullie op de illustratie uit de Leeuwarder Courant van eind vorig jaar na verder niets van laten zien. Gelukkig verandert dat met ingang van deze week. De nieuwe Penny (nr 5-2011) besteedt op bladzijde 38 en 39 aandacht aan alle activiteiten rondom de film Penny’s Shadow die op 8 juni 2011 in premiere gaat. Daarbij ook aandacht voor het komende stripalbum over de ramp van Ameland. Behalve een aantal schetsen van de eerste pagina van de strip door de Argentijnse tekenaar Paola, schetsen die ik jullie natuurlijk niet wil onthouden, is er nu ook een verschijningsdatum voor het album bekend. Of eigenlijk twee, want het laatste nieuws dat het album vanaf de premièredatum van de film Penny’s Shadow zal het stripalbum exclusief op Ameland verkrijgbaar zijn. Vanaf 1 oktober zal het ook in de rest van Nederland te koop zijn.

(Illustraties: Paola, © Holco Publications)

Of Ameland nu een ‘special edition’ van dit album krijgt, of alleen maar de primeur, weet ik nog niet. Maar de komende weken zal er vast meer informatie over dit stripalbum naar buiten komen. En uiteraard ga ik jullie daarvan op de hoogte houden in de komende post over De verdronken paarden van Ameland. Wordt vervolgd, dus…

Fijne Koninginnedag allemaal!

HELP ME, RHONDA - JOURNAAL, episode 15.

He-le-maal vooraan in het maakproces van strips, metéén na het scenarioschrijven, soms er zelfs mee verweven, zit het layout-proces. De eerste snelle, vaak zoekerige, krabbeltjes van de tekenaar bij een verhaal.

Snelle, rauwe schetsjes op klein formaat. Niet voor het mooi. Dat layouten van een scenario gaat om het uitproberen van poses en "camera"standpunten. Om te zien wat er werkt bij die tekst. Bij dat verhaal. Het zoeken naar intensiteit. Of juist sereniteit. Alles om dat verhaal zo helder of pregnant mogelijk aan te vullen, tegen te spreken. . . 

Zoals eerder gezegd, Rhonda 2.0 gaat een nieuwe strip worden. Geen aangevulde 1.0. Maar toch. Ik heb  potverdrie, die twintig ouwe Rhonda-strippagina's hier wel liggen. Als ikdat nieuwe verhaal ga layouten, kan ik natuurlijk wel w a t kannibaliseren op eigen werk. Knip en plak.

De nieuwste publicaties

Oeioei, staat m’n verjaardag nu nog steeds bovenaan de blog? Dat is alweer vier dagen geleden. Hoog tijd voor een nieuw Rhonda-journaal, Hans! Wat betreft nieuwe publicaties moeten we het deze week ook met wat minder doen. Natuurlijk is er wel de brief van Otto over de Flippie Flink special in de rubriek Eppo Mail van de nieuwe Eppo (nr 08-2011) waarin gerefereerd wordt aan de (vergeten) verjaardag van Hans in februari. Inderdaad, normaal gesproken was de Eppo-site me altijd voor met de felicitaties voor Hans, ongeacht hoe vroeg ik opstond om die op de blog te zetten. Dit jaar dacht ik ze eindelijk voor te zijn, maar toen verscheen er die dag helemaal geen met ballonnen versierde Hans op de site. Ergens zal er wel iets mis gegaan zijn die dag. Met mijn eigen verjaardag ging het gelukkig weer allemaal goed. Maar niettemin, Otto bedankt!

Verderop in diezelfde Eppo op bladzijde 25 in de rubriek Varia wordt er bij de Stripsnippers aandacht besteed aan het Donald Duck Tuinboek, waarin ook twee verhalen zijn opgenomen waaraan ik als scenarist heb meegewerkt.

(Illustratie: Michel Nadorp, © Disney, bron: Inducks)

Eentje solo, en eentje in samenwerking met drie andere scenaristen te weten Remco Polman, Paul Hoogma en Mau Heymans, waarvan de laatste tevens de tekenaar van dat verhaal is.

De enige echt nieuwe strip deze week is ‘Naar het ziekenhuis’ van Nick en Simon. op bladzijde 48 t/m 50 van de nieuwe Tina (nr 17-2011). Een verhaal waarin Simon tijdens een voetbalwedstrijd zijn knie bezeert en uit voorzorg naar het ziekenhuis vervoerd wordt, niet wetend dat het personeel van datzelfde ziekenhuis net geprobeerd heeft een optreden van het Volendamse duo te regelen voor hun patiënten, maar helaas van het management te horen heeft gekregen dat de twee volgeboekt zijn. Het idee voor dit verhaal kwam van de Tina-redactie, waarna ik de plot omzette in een scenario. Een van de liedteksten in de strip verwijst overigens naar het ‘nieuwe lied’ uit de strip van vorige week. Maar die tekst was niet in het oorspronkelijke scenario opgenomen, om de simpele reden dat het verhaal van deze week eerder is geschreven dan het scenario voor de strip van vorige week. En aan nieuwe liedteksten voor Nick en Simon had ik op dat moment nog niet eens gedacht. De Nick en Simon strip van deze week werd overigens weer getekend door de Spaanse tekenaars Carmen Pérez en Sergio Garrido.

Frank, gefeliciteerd!

Even kijken, hoe zegt Frank dat zelf altijd ook alweer ... Oja! Neem een dagje vrij, maak er een feest van en niet teveel taart eten, goede vriend! Frank, de beste wensen!

Nieuwe strippublicaties... of de keuze van de karakters

Een goed verhaal begint altijd met een goede plot, die meestal voortkomt uit een goed idee. Maar het idee is niet het enige dat het verhaal bepaalt. Ook de keuze van de hoofdpersoon bepaalt voor een deel het verhaal en in het bijzonder het verloop daarvan. Dat is deze week goed te zien bij de verschillende publicaties in tijdschriften die vooral meisjes gericht zijn. Iemand vroeg me laatst: “Hoe doe je dat toch, verhalen schrijven voor meisje?” Wel, de keuze voor een vrouw of meisje als hoofdpersoon kan daarbij helpen. Vandaar dat collega-scenarist Paul Hoogma en ik nu eens Katrien en haar nichtjes Lizzy, Juultje en Babetje Oom Dagobert lieten helpen bij de opgraving van een Griekse tempel in plaats van Donald en zijn neefjes. Dit omdat we het verhaal ‘De staf van Demeter’, over de toverstaf van de Griekse godin van de vruchtbaarheid en de groei, speciaal voor het blad Katrien wilde schrijven. Je vindt het verhaal op bladzijde 5 t/m 14 van de gloednieuwe Katrien (nr 2-2011), maar het werd al eerder gepubliceerd in Katrien 2-2005. De keuze voor Katrien en haar nichtjes als hoofdpersonen bepaalde ook de afloop van het verhaal. Het fenomeen zingen voor planten bepaalt de wending in dit verhaal en de vraag is maar of Kwik, Kwek en Kwak ook op dat idee gekomen zouden zijn. Misschien wel, maar niet meteen. Ongetwijfeld zouden ze eerst een aantal beproefde Woudlopermethodes toepassen en waarschijnlijk had Magica dan tegen het eind van het verhaal allang op de Vesuvius gezeten. Het verhaal werd overigens getekend door de Spaanse Comicup Studio.

Het Duckies-verhaal op bladzijde 25 en 26 had echt niet met andere hoofdpersonen gemaakt kunnen worden. Oma, Lizzy, Juultje en Babetje en Dinky in combinatie met een vogelverschrikker en een stel kraaien die zich daar niets van aan trekken zijn precies de juiste characters voor dit verhaal. Een andere combinatie is eigenlijk niet denkbaar. Wat ook aangeeft dat dit verhaal echt vanuit hun karakters is geschreven, terwijl we “De staf van Demeter” eigenlijk met die karakters geschreven. Het eerste is eigenlijk altijd beter. Vandaar waarschijnlijk dat ik bij het herlezen ook het gevoel heb dat het tweede verhaal in deze Katrien toch de beste van de twee is. Ook dit verhaal werd getekend door de Spaanse Comicup Studio.

Bij het Katrien’s dagboek-verhaal in de mini-Katrien, die de abonnees van Donald Duck deze week bij het nieuwste nummer (nr 16-2011) cadeau krijgen, was er dan weer wel een andere hoofdpersoon mogelijk geweest.

(Illustratie: José Colomer Fonts, © Disney)

Immers in dit verhaal wordt Katrien via een uitzendbureau een baantje als begeleidster tijdens een schoolreisje. Op zich, zeker vanwege dat baantje, had dat ook best Donald kunnen zijn. Maar aangezien de kinderen niet bepaald van het makkelijkste soort zijn, zou Donald op pagina 2 waarschijnlijk al een opvoedkundig twijgje tevoorschijn hebben gehaald om zijn argumenten jegens de kinderen kracht bij te zetten. Katrien heeft gelukkig wat meer geduld met de kids, zodat ik een dergelijke scene in het verhaal kon vermijden. Al moet zelfs Katrien aan het eind toegeven dat dit baantje toch niets voor haar is. Het verhaal werd getekend door de Spaanse tekenaar José Colomer Fonts en eerder gepubliceerd in Donald Duck 17-1996.

En dat verhalen voor meisjes niet per sé vrouwelijke hoofdpersonen nodig hebben, bewijzen Nick en Simon dan weer op bladzijde 48 t/m 50 van de nieuwe Tina (nr 16-2011). Uiteraard stond de keuze van de hoofdpersonen bij dit verhaal al van te voren vast. En het idee voor dit verhaal ook, want dat kwam van de Tina-redactie. En toch liep ik nog tegen een probleem aan met dit verhaal. In eerdere Nick en Simon verhalen kon ik altijd rijkelijk terugvallen op de bekende en soms iets minder bekende liedteksten van Nick en Simon. Maar voor dit verhaal had ik een nieuwe tekst nodig, aangezien het verhaal draait om een nieuw lied, waarvan Nick en Simon de tekst nog niet goed kennen. Ik bedacht uiteindelijk een tekst die dichtbij de tekst van een aantal Engelstalige liedjes van dit Volendamse zangduo lag. En dat is niet precies de tekst die je in de uiteindelijke strip ziet, want dat is weer een variant daarop van de Tina-redactie. Of de Nick en Simon hier ook nog op gaan varieren en dit tekstfragment ooit nog een echte hit wordt, is afwachten. Overigens zou je dit verhaal, waarbij een liedtekst al uitlekt voordat het echt een lied is, natuurlijk met iedere bestaande of fictieve singer-songwriter in de hoofdrol kunnen vertellen. Maar dan zou je wel de liedtekst dusdanig moeten veranderen dat hij bij de artiest in kwestie past. Iedere artiest zijn eigen soort tekst dus. Maar misschien is dat wel een vak apart…

HELP ME, RHONDA - JOURNAAL, episode 14.

De nieuwste tijdschriftpublicaties

Wat een uitvinding, dat Google Earth, Hans. Kun je zomaar vanachter je computerschermpje de hele wereld zien. Als schrijver geef ik natuurlijk de voorkeur aan zelf ter plekke gaan kijken, omdat je dan misschien onderweg of op de plek zelf ook nog iets meemaakt, en dat is dan weer extra inspiratie voor je verhaal. Maar voor wie de mogelijkheid of de tijd daarvoor niet heeft, is dit natuurlijk een geweldig systeem. Stukken beter in elk geval dan foto’s op internet gaan zoeken waarvan je niet weet of de gebouwen in kwestie er nog staan, al dan niet verbouwd zijn en of de bomen en het bos intussen niet vervangen zijn door een vierbaans snelweg. Het kan niet anders of Rhonda wordt een werkelijk perfect gedocumenteerde strip. En nu we het we toch over Rhonda hebben, in de Eppo van deze week (nr 07-2011) vind je op bladzijde 43 de eerste van drie interviewartikelen onder de titel ‘het verhaal achter komische stripduo’s’. Als eerste komen Peter de Wit en Hanco Kolk aan bod. In dat artikel wordt ingegaan op de samenwerking tussen deze twee stripgrootheden, maar ook op de diverse solo-projecten. In dat kader wordt vermeld dat Hanco samen met Hans werkt aan een graphic action novel (jawel!) onder de intrigerende titel Rhonda. Wat nu precies een graphic action novel is, is me nog niet helemaal duidelijk en waarin dat zich onderscheid van andere graphic novels. Dus misschien wel een leuk voor een nieuw Rhonda-journaal. Hans? Afgaand op de vorige Rhonda-journaals zou de strip wat mij betreft ook een graphic psychological novel genoemd mogen worden.

En dan hebben we ook nog een graphic spring novel, ofwel een lentestrip van Elmo in de nieuwe Sesamstraat (april 2011).

(Illustratie: Jutta Langer, © Sesame Workshop)

En hoewel de strip in hoofdlijnen over jonge dieren gaat, iets dat aansluit bij het thema van deze Sesamstraat, valt er in de tekeningen nog heel wat meer te zien dat met de lente heeft te maken. En zo gebruikelijk wordt er in deze strip nog steeds geen woord gesproken, dus er valt veel te zien op dat gebied. De tekeningen zijn weer als vanouds gemaakt door Jutta Langer.

De term graphic Duck novel laat ik graag over voor zo ongeveer alle Duckverhalen van Carl Barks. Zeker gezien de literaire kwaliteiten van diens verhalen een terechte term en misschien zelfs een voorbeeld voor vele andere auteurs van graphic novels. Maar zolang wij, als hedendaagse Duckauteurs het niveau van de verhalen van Barks nog niet geevenaard hebben, noem mijn eigen Katrien-verhaal op bladzijde 38 t/m 42 van de nieuwe Donald Duck (nr 15-2011) maar gewoon een Katrien-strip noemen. Wel gebaseerd op een bijna-waargebeurd verhaal. Collega-scenariste Saskia Janssen kwam ooit op het idee om mee te doen met een wedstrijd waar ze twee meter hoge Batmanpoppen kon winnen. Tot haar vriend zich afvroeg waar je zo’n pop dan moest laten? Dat meedoen ging dus niet door. Maar wat nu als hij gezegd zou hebben: “Ja, doe maar!” en gedacht had: dat wint ze toch niet. Daar begon mijn fantasie te werken en dat leidde uiteindelijk tot het Katrienverhaal zoals het je het deze week in Donald Duck kunt lezen en dat met ongeveer dezelfde gedachte begint. Het verhaal werd getekend door de Spaanse tekenaar José Antonio González.

Samen met diezelfde Saskia Janssen schreef ik ook de Karlijn-gag op bladzijde 17 van de nieuwe Tina (nr 15-2011). Gebaseerd op het romantische idee van film kijken en popcorn delen met de jongen van je dromen. En wij dan maar bedenken hoe dat nou weer fout kan gaan. De gag werd getekend door de Spaanse tekenaar Tony Fernandez.

En dan tenslotte op bladzijde 48 t/m 50 van diezelfde Tina de strip ‘Talentenjacht’ van Nick en Simon. Het verhaal met de dubbele boeking, dat drie weken geleden in Tina gepubliceerd werd, en waarin al twee look-a-likes van Nick en Simon een rol speelden, bracht me op het idee om daar dan maar een hele look-a-like-wedstrijd rond Nick en Simon te organiseren. De verhalen over bekende artiesten die zelf anoniem met hun ‘eigen’ wedstrijd meedoen en dan tweede of derde worden, zorgden voor de rest van de inspiratie van dit verhaal. Thom Roep voorzag Nick en Simon vervolgens van nog wat extra vermommingen en bedacht de namen van de winnaars (lees zelf maar welke dat zijn). En het verhaal tenslotte, werd getekend door de Spaanse tekenaars Carmen Pérez en Rafa Ruiz.

HELP ME, RHONDA - JOURNAAL, episode 13.

Google Earth. Wat een fantastisch programma voor de luie strip-dokumentatie-jager. Kiekjes van The Loop in Chicago gemaakt met "earth view". Straatverlichting, metro, architectuur, brandtrappen, alles vanuit de studiobureau- stoel! Verslavend!!!

Modern design

Na die hele waslijst met nieuwe album- en tijdschriftpublicaties van de afgelopen weken, is het deze week ineens een stuk rustiger. Alleen Nick en Simon gaan onverdroten door. De nieuwste strip van deze twee beroemdheden vind je deze week op bladzijde 48 t/m 50 van de nieuwe Tina (nr 14-2011). Ook dit verhaal is gebaseerd op een idee, afkomstig van de Tina-redactie. Nick en Simon treden op op een woondesignbeurs en krijgen na afloop van hun optreden een van de objecten van die beurs cadeau. Maar zoals bij modern design wel vaker de vraag is: wat is het eigenlijk voor iets? Om even terug te komen op het relaas van mijn vorige post: de vragen die de lezer zich stelt tijdens het lezen van het verhaal hebben natuurlijk niet alleen te maken met de cliffhangers in het verhaal. Ook in de overige scenes kun je op die manier spanning creeeren. Als Nick en Simon na hun optreden eenmaal hun cadeau gekregen hebben, vraagt de lezer zich een paar plaatjes lang af wat er in dat pakje zit. En als het cadeau dan eenmaal uitgepakt is, is de vraag weer: wat is dit voor iets en waar dient het voor? Of wat gaan Nick en Simon ermee doen. Wel, er onder andere een foto van maken, zodat ze op die manier wat reclame voor die woondesignbeurs te maken. En als lezer geloof je uiteraard dat de helden het helemaal goed hebben gedaan. Tot Simon in dit verhaal ontdekt dat het object voor iets heel anders bedoeld is dan dat zij dachten. En dan is de vraag weer: hoe gaan ze dit oplossen en wat voor gevolgen heeft die vergissing voor die beurs en vooral hoe gaan die lieden van die woondesignbeurs daarop reageren. Het eind van het verhaal verklap ik natuurlijk niet, maar het principe is hopelijk duidelijk: van vraag naar antwoord dat op zijn beurt weer nieuwe vragen oproept enzovoorts tot aan het eind toe. Het verhaal werd overigens getekend door de Spaanse tekenaars Carmen Peréz en Rafa Ruiz.